Bij het 25-jarig jubileum van de Dorpsraad werd het volgende gedicht van Leo Herberghs voorgedragen:
Ode aan Itteren
Het is soms mooi weer in Itteren.
Het is soms slecht weer in Itteren.
Maar altijd, bij goed weer of slecht weer,
houdt de Maas het dorp in haar greep,
en, dag in dag uit blijft zij langs Itteren
op haar dooje gemak wandelen, wuivend
met haar hand naar het dorp, onverstaanbare woorden mompelend die alleen oude mensen van Itteren verstaan.
Elke dag weer snelt de rivier voorbij
op weg naar een ander dorp verderweg.
Zij is een echte reizigster en nooit blijft zij ergens rusten, slapend aan de voeten
van welk dorp dan ook.
Het liefst wil zij verder stromen
Altijd dezelfde kant uit, of het nu mooi weer is, of slecht weer,
of het dag is of nacht,
of de mensen haar goedgezind zijn
of dat ze kwaad over haar denken,
de Maas hoort hen niet, want
zij is een beetje doof,
een oude vrouw is zij,
die wankel op haar benen staat,
maar die het soms op haar heupen heeft, zodat des nachts de mensen zich in hun bed omdraaien en zeggen:
daar heb je die oude vrouw weer,
stampend met haar zware laarzen en dan gaan ze naar buiten en schelden ze de dove Maas de huid vol.
Wat een rare buurvrouw, zeggen ze die zich niet aan ons stoort en ongepast veel lawaai maakt en haar wasgoed gewoon in ons huis te drogen hangt en buiten haar oevers op stap gaat en als een dwaas rond dwaalt.
Maar meestal is de Maas een vriendelijke oude bazin die je over haar bol kunt strijken als een kind en tegen wie je aardige woorden spreekt.
De oude rivier, zeggen de mensen van Itteren, heeft als oude mensen haar grillen.
